TGIF 6

Merhaba sevgili okuyucu,

Cuma geyigi bolumumuze hos geldin, hic ses vermesen de orda olman cok guzel, seviniyorum. Bu haftanin naisl gectigini anlamadigimdan bugunun Cuma olduguna da pek inanmiyorum ben, ondan geyik potansiyelim dusuk olabilir bugun. .

Ben inat bir insanimdir aslinda blogcum, inadimdan da zor donerim. Her seye inat etmem, ama ettim mi de vay halime. Mesela 1989 yasinda tasindik biz, baska bir sehre. Ben ilkokul 4’de basladim o sene. Tasinmam dedim ama is guc, annemler ne yapsindi. Neyse, oldu bitti tasindik. Okulda da o sene ilimizi taniyalim falan fisman bir seyler ogreniyoruz. Ben de bir inat her seferinde uzerine bastira bastira ILINIZI taniyalim diyorum, iliniz soyle, iliniz boyle falan.Ogretmenim – ki kendisini cok ama cok severim, universiteyi bitirene kadar her ogretmenler gununde konustuk, sonra ben Amerikanya’ya gidince koptu- diyor kizim ilimiz desene, sen de burda yasiyon, yok dedim, i-hi, demem ilimiz falan. Benim degil, hic bir alakam yok, geciyordum ugradim ben. Neyse, 3 sene yasadik orda, ordan arkadaslarimla gorusuyorum hala, cok ama cok guzel gunler gecirdik, Fbdaki arkadaslarimin azimsanmayacak kismi o donemden 9-12 yas arasi. Ayrica, orda ben activist ruhumu buldum, sehri kirletmeyin kampanyalari falan baslattik, dergilere falan ciktik, neyse, onca sey oldu, ben 3 sene ILINIZ dedim.

Simdi sevgili dostlar, 9 yasindaki ben gibi, 34’e 2 ay kala (ana, bu sene Istanbul oluyorum J ) ben inatla bura benim degil diyorum, simdi tabi haliyle  elalemin ulkesi, benim degil de, bu sefer de bana ne sevmicem ben burayi inadim var, sevmicem iste sevmicem derken buluyorum kendimi. Hani sevilecek de pek bir yani yok buranin, o ayri, ama inada da gerek yok, di mi ama? HAyir inat edince yarin tasi taragi tolayip tasinacak da degiliz. Olmuyo bu isler boyle.

Siz ne dersiniz bakalim? Siz de inat ediyor musunuz sevmicem diye bazen?