Ne desem bilmiyorum, ama bir seyler soylemek geliyor icimden. Yalnizim, hepimiz yalniziz aslinda... Tabi ki etrafimda sevdiklerim, beni sevenler, ailem, Mr. l. ve arkadaslarim var. Ama yalnizim, yalniziz. Hem iyi hem de kotu bir sey bu. Sanki hem bu bana guc veriyor, hem de yoruyor gibi hissediyorum. Ben yalnizligi severim aslinda, yani kendimle bas basa kalmayi. Ama bu benim secimim oldugunda seviyorum galiba. Burda, bu yeni ulkede bazen yalniz olmak benim tercihim olmayabiliyor.

Su anda yalnizim mesela evde. Cam acik, iceri gunes isiklariyla beraber serin bir ruzgar da giriyor. Ekimde bu saatte usumeyeli seneler olmus. Hosuma gidiyor aslinda biraz biraz. Alisverise cikiyorum arada kislik bir seyler almaya, elim gitmiyor kisliklara. Blok var bir yerlerde herhalde. Neye ihtiyacim olacagini bilmiyorum belki de. Kis yasamak yabancilasmis bana. Halbuki Odtuluyum ben, Ankara ayazlari az titretmedi icimi. Ama demek ki 6 sene kistan uzak kalinca insan unutuyormus.

Daldan dala atliyorum yine. Ne yapalim, ben boyleyim. Kendiyle barisik olmali insan :)

Bir ait olma gudusu olmali mi insanda? Yani ne bileyim bir sehre "ait" olma duygusu gibi. Benim icin Istanbul benim, ama ben ona ait miyim bilmiyorum mesela. Yani sanki birilerinin ya da bir seylerin bize ait oldugunu benimsemek cok kolay da, kendimizin aitligini kabul etmek de ayni derece de kolay mi? Yoksa insan bagimsizligi mi seviyor? Acaba bu yazdiklarim bir anlam ifade ediyor mu?

Dedim ya yalniz olmak bazen tercihim olmayabiliyor diye. Boyle zamanlar bana yaramiyor galiba. Insanin kendi cevresini olusturmasi lazim tabi, ama baslamak kolay olmuyor sanirim. Ben aslinda cok tasindim. Yani o kadar da cok degil ama daha once de yeni yerlerde yeni arkadaslar aradim, buldum. Cocukken cok kolay oluyor, okulda hemen arkadas bulabiliyor kendine birisi. Gerci kimi cocuklar da yeni gelene hep bir tepki ile yaklasir. O zaman da onlar zor geliyor. Simdi ise aramak zor geliyor bana. Ya da yeni insanlarla tanismam gerektigini kabul etmek zor geliyor diyelim. Ne bileyim...

Bu da boyle bir yazi olsun, ilerde doner bakarim depresif bir gunumde neler yazmisim diye. Mutlu olmam ne kadar kolaydi, ne oldu acaba? Ustelik bugun guzel seyler de olmustu. Acaba dusup dizimi kanattim diye mi butun bunlar?