Sinirliyim, herkese herseye. Gecici bir durum biliyorum, hormonlar diyelim, ve ya baska bir sebep bulun o olsun, ama sinirliyim. Gecenin bir yarisinda yataktan kalkip bilgisayarin basina gecisim bundan. Normal su andaki durumumda biliyorum, gececek onu da biliyorum, telkin veya ogut degil bekledigim, sadece icimden gecenleri yaziyorum...
Aldimgim kararlari sorguluyorum, bir seyleri degisik yapsaydim ne olurdu diye dusunuyorum. Evet, dogru soylemis Led Zeppelin "yes there are 2 paths you can go by, but in the long run there is still time to change" derken. Ama bazen "time to change"den cok cesarete ya da bir itmeye ihtiyac duyuyor insan.
Ben de verdigim bir kararin sonuclarina katlanmanin esigideyim, karari vermemde etkili olan bazi faktorler oldugundan tamamen yuregimin istedigi yerde degilim, suphem de sinirim de bundan...
Ama guzel seyler beklemekte beni, biliyorum. Yine de mutlu olamiyorum tam anlamiyla, bu da daha suclu hissetmeme yol aciyor. Kim dedi hayat kolay diye, ve aslinda o kadar basit bir seye sinirleniyorum ki!!! Bu da sucluluk hissini tetikleyenlerden.
Gecenin bir yarisinda beni uyutmayan, sinirden etrafimdaki herkese yansiyan aslinda o kadar kucuk bir detay ki!
Bazen sorunlarimiz dev aynasinda gozukuyor bize, degil mi? En azindan bu gece benim icin boyle...
oluyor oyle bazen b. insan bastirmaya calistikca daha da buyuyor kafasinda bazen. Oyle durumlarda ben de kendime cok kiziyorum zira pire icin yorgan yakmak derler ya o sinira cok yakin oluyorum. O inceceik detaydan yola cikip tum resmi yakabilir halde buluyorum kendimi. Oluyor baen. Ama geciyor da dedigin gibi gecsin de zaten. Insallah cabucak gecer senin icin de.
YanıtlaSilGulcin, haklisin, yazinca bile rahatladim zaten. Tam gecmedi, ama yorgan yakma asamasini gectim diyelim...
YanıtlaSil