Tesekkurler...

Persembe gunu kirmizi kapli defterime yazdiklarimi okudum biraz once. Demisim ki, "mutluyum, cunku cumlelerime {neden boyle olmuyor} diye baslamamayi ogrendim, onun yerine diyorum ki {soyle olmasini tercih ederdim, ama degil. Bu da dunyanin sonu degil.} diyebiliyorum. Daha olumlu bir insan oluyorum". Belki gectigimiz persembenin sukran gunu olmasiyla alakasi vardir, bilmiyorum. Amerikan tatillerinden en sevdigim gun, sukran gunu. Belki dini olmamasindan kaynaklaniyor, belki de adini seviyorum. Birseylere tesekkur etmek icin bir gun olmasi guzel. Tabi ki gonul isterki, sahip olduklarimiz icin her gun sukran duyalim, ama insanoglu bu.

Gecen gun biri dedi ki insanlar icin, cogu zaman "human being" degil de "human doing" oluyoruz (bunu bana soyleyen kisi de bir yerden duymus bunu, ama nerden oldugunu hatirlamiyorum su anda). Yani kendimizin, ne istedigimizin farkina varmadan, sadece var olmak nedir, bunun tadina varmadan, sadece yapmamiz gerekenleri yapiyoruz. Bence bir an icin bile olsa durup, sahip olduklarimiz icin sukran duymak, biraz farkindalilik yukluyor insana. Yasam kalitesini arttirmak bir acidan yani.

Yanlis olmasin, olaya sukran gununden girdim, farkindaliliktan ciktim ama kesinlikle Amerikalilarin bu ozellige sahip oldugunu dusunmuyorum :) Sadece gun guzel bence :) Isin ilginc yani, sukran gunu hakkindaki bu yaziyi senelerce yasadigim Amerikanya'da degil de, yeni tasindigim Ispanya'dan yazmam :)

Bu da benim bayram gunu aksam yemegimin ana yemeklerinden

birinin fotografi. Sukran gunu dedik, yemeksiz olmaz. Ilham kaynagi Tavaci Recep :)

Olayin ozu: sahip oldugum her sey icin cok sansli hissediyorum kendimi. Ozellikle de bu sabah uyandigimda yatagimin basucunda beni bekleyen taze sIkIlmis portakal suyu icin! Siz de sahip olduklariniz icin sansli hissedin kendinizi olur mu?